(...) Op een van de monitors zag Thomas de steenrode cabrio met open vouwdak van Angela Vincenta de garage binnenrijden.
Angela was de jongste dochter van een Italiaans gezin dat zich midden de vorige eeuw in de Limburgse mijnstreek had gevestigd. Ze was een forse vrouw van vijfenveertig, met geblondeerd haar, te rode lipstick en te veel rouge, en verenigde in zich zowel de eigenschappen van haar heetgebakerde Siciliaanse vader, als die van haar zakelijke Milanese moeder. Ze was getrouwd geweest met een veertig jaar oudere man die hoofdaandeelhouder was van een Napolitaanse vennootschap die zich gespecialiseerd had in de exploitatie van lovehotels en striptenten.
Bij de verdeling van zijn nalatenschap met de kinderen uit zijn eerste huwelijk had ze driekwart van de aandelen van het hotel in Antwerpen toegewezen gekregen.
Angela kwam als een wervelwind naar binnen, gooide haar handtasje op zijn bureau en liep meteen door naar de toiletten aan de achterzijde van het huis. Even later kwam ze neuriënd terug, duidelijk opgelucht, stak een sigaret op en schonk zich een glaasje Disaronno in. Nippend aan haar drankje kwam ze achter Thomas staan en raadpleegde over zijn schouder de ontvangsten van de voorbije nacht op het computerscherm.
‘Hm. Vannacht slechts achttien kamers verhuurd?’
‘Vanmorgen toch ook alweer twee.’
‘’t Is nen dikke vette.’
Voor Thomas klonk het Antwerps gezegde als een toespeling op zijn eerlijkheid. Typisch voor Angela. Het ene ogenblik zou ze hem de pincode van haar bankrekening toevertrouwen, en even later was ze bang dat hij er met de kas vandoor ging. Zelf sluisde ze soms tot de helft van de dagontvangsten naar een zwarte rekening. Om zich in te dekken tegen die onberekenbaarheid maakte hij geregeld een kopie van de boekhoudkundige gegevens en de reële ontvangsten van het hotel. De diskette met die gegevens bewaarde hij in een geheime bergplaats in de vestiaire van het personeel.
‘Heb je me gehoord, Thomas?’
Hij haalde de schouders op. ‘De rush kan ieder ogenblik beginnen’.
Het hotel kende zijn eerste golf van toeloop zodra de kantoren van het Administratief en Maritiem Centrum aan de Italiëlei en van de havenbedrijven op het Eilandje aan het werk gingen. (...)
